Historia Szkoły

W roku jubileuszowym czterechsetlecia istnienia wsi Łętowe (licząc od 1596 roku), 19 października 1996 r. okoliczna ludność zgromadziła się na uroczystościach poświęcenia sztandaru ufundowanego przez miejscowe społeczeństwo dla Szkoły Podstawowej im. Tadeusza Kościuszki w Łętowem. Z prowadzonych przez nauczycieli kronik szkolnych wynika, że dopiero w 1889 roku rozpoczęto w Łętowem nauczanie. W tym to roku rodzice wynajęli prywatnie nauczyciela, któremu płacili zbożem i ziemniakami, aby uczył ich dzieci czytać. Budynku szkolnego w Łętowem nie było, pierwsze pomieszczenie na sale szkolne wynajęto od Jana Piwowara na osiedlu Bulaki. Wyniki po pierwszym roku nauki nie były zadowalające, gdyż na 71 dzieci zapisanych na rok szkolny 1889/1890 tylko dziesięcioro opanowało technikę czytania. Powodem tak niskich osiągnięć byłą między innymi duża absencja dzieci, głównie w zimie. Jedynym wytłumaczeniem tego stanu rzeczy była bieda, a co za nią idzie – brak obuwia, ciepłej odzieży. Przyczyniły się też do słabych wyników pracy przerwy w nauce, spowodowane tym, że zatrudniony był tylko jeden nauczyciel i w razie jego choroby nie można było zorganizować zastępstw. Pierwszą nauczycielką, której powierzono zadanie nauczenia dzieci czytania, była Marcela Dąbrowska. W czasie swojej pracy w Łętowem (od 1889 roku) założyła i prowadziła kronikę szkolną.

W roku 1891 została powołana pierwsza rada szkolna, w skład której zostali powołani:
1. Ks. Wincenty Jankowski z parafii Mszana Dolna
2. Jan Michór – przewodniczący rady
3. Stanisław Krzysztof
4. Józef Klimek
5. Józef Antosz
Naukę religii prowadził ks. Antoni Kurasiewicz, dowożony do szkoły raz w tygodniu z parafii Mszana Dolna, do której Łętowe należało. Po powołaniu rady szkolnej wzrosło zainteresowanie społeczne wsi sprawami szkoły. W 1892 roku gmina zakupiła od Jana Węglarza i Andrzeja Murzyna z osiedla Węglarze parcelę o powierzchni 22 arów pod budowę szkoły. Ludność z zapałem przystąpiła do prac przy budowie. Gotowy budynek oddano do użytku pod koniec 1896 roku. Była to pierwsza inwestycja użytku publicznego we wsi Łętowe od chwili jej powstania. Szybko zadowolenie i dumę społeczeństwa z powodu zbudowania pięknej szkoły zastąpiła troska o to, skąd wziąć fundusze na wyposażenie budynku, płacę nauczyciela. Trudność ta wydawała się być nie do pokonania. Na wniosek gminy nastąpiła dwuletnia przerwa w nauce (w latach 1896 – 1897). Bramy szkoły otwarto 1 września 1898 roku. Pierwszym nauczycielem po dwuletniej przerwie był Józef Ogorzały, przeniesiony do Łętowego z posady w Porębie Wielkiej. Mimo poprawy warunków nauki, wyniki nauczania wciąż nie były zadowalające. W 1917 roku na 93 dzieci objętych obowiązkiem szkolnym tylko 25 zostało zakwalifikowanych do klasy drugiej. Był to znów skutek nieobecności dzieci na lekcjach. Niektórzy rodzice, zamiast posyłać dzieci do szkoły brali je do pomocy w pracach w polu. Każda próba egzekwowania od rodziców obowiązku posyłania dzieci do szkoły pogłębiała konflikt pomiędzy środowiskiem a nauczycielem. Kolejnym powodem słabych wyników w nauce była częsta wymiana kadry nauczycielskiej.
W latach 1889 – 1908, to jest w ciągu 20 lat, większość nauczycieli po przepracowaniu tylko roku opuszczała Łętowe. Na tak częstą wymianę kadry nauczycielskiej składały się między innymi trudne dla nich warunki bytowe, gdyż przez długie lata Łętowe nie miało żadnego połączenia komunikacyjnego
z oddalonym o 9 km miastem. W Mszanie Dolnej załatwiano wszelkie sprawy administracyjne i służbowe. Uciążliwe tez były warunki mieszkaniowe i brak elektryczności. Pierwszą nauczycielką, która pracowała w Łętowem 10 lat (od 1908 do 1918 roku) była Aniela Jelonkówna. Przez 17 lat, to jest od 1918 do 1935 roku, w Łętowem prowadzili nauczanie pamiętani jeszcze przez starsze osoby nauczyciele: Maria Wyrówna, Władysław Zaborowski, Wojciech Gacal i Stanisław Szczerba. W tym okresie szkoła dwuklasowa stała się czteroklasową. Dalszą naukę można było podjąć w Szkole nr 1 w Mszanie Górnej, na osiedlu Fligi. Od 1930 roku notowano dalszą poprawę warunków nauki w szkole. Rodzice coraz sumienniej wypełniali obowiązek posyłania dzieci do szkoły, rósł też w środowisku wsi autorytet nauczyciela. Świadczy o tym fakt, że po raz pierwszy po 40 latach istnienia szkoły, w 1933 roku ówczesny kierownik Eustachy Tetiuch został wybrany na radnego do Gromadzkiej Rady Narodowej. Ta decyzja oddania nauczycielowi części władzy w środowisku wsi dobrze służyła potrzebom szkoły. W 1935 roku nastąpiła zmiana w składzie nauczycieli. Eustachy Tetiuch odszedł z posady w Łętowem, a na jego miejsce przybyły nauczycielki Helena i Stefania Mirkówne z Łętowni. Stefania Mirkówna pracowała tu przez 15 lat, to jest od 1935 do 1950 roku. Były to bardzo trudne lata zawieruchy wojennej, okupacji hitlerowskiej, terroru stalinowskiego. W tym czasie nauczyciel za miesięczne pobory mógł kupić 10 kg chleba. W latach okupacji istniał rygor ograniczenia programu nauki, środków finansowych na oświatę, zakaz organizowania zebrań na terenie szkoły i zakaz przekazywania wiedzy wykraczającej poza ramy programu szkolnego. Podręczniki, mapy i godła nakazano oddać do gminy. Pozwolono korzystać tylko z tablicy i zeszytów. Nie było też wsparcia dla szkoły ze strony gminy, gdyż cała administracja była zajęta prowadzeniem ewidencji ludności i gospodarstw do ściągania podatków, kontyngentów zboża i mleka oraz wysyłaniem osób na przymusowe roboty w kraju i do Niemiec. Mimo wspomnianych zakazów, w szkole odbywały się spotkania partyzantów Armii Krajowej, między innymi na opłatku wigilijnym i w noc sylwestrową 1943 roku. Stefania Mirkówna prawie przez cały okres okupacji prowadziła tajne nauczanie tutejszej młodzieży z zakresu programu szkoły siedmioklasowej. Wiadomo było wszystkim, że za takie nauczanie groziła jej kara śmierci. Do tajnej szkoły zapisało się ponad 20 osób. Była to głównie dorosła młodzież. Część uczących się, między innymi: Władysław Trybus, Józef Banik, Anna Kuczaj i Jan Jarosz z Łostówki, zakończyli egzaminem 7 – klasową szkołę i otrzymali świadectwa, które zwano oknem na świat. Za patriotyczną postawę współpracy ze środowiskiem i AK Stefanię Mirkównę przyjęto z uprawnieniami stałego członka do Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych RP. Również po wojnie Mirkówna krzewiła kulturę wśród młodzieży. Tworzyła zespoły folklorystyczne, chór kościelny, wystawiała jasełka. Organizowała zabawy, z których dochód zasilał budżet szkoły. W 1950 roku władze oświatowe skierowały do pracy w Łętowem państwa Janinę i Eugeniusza Hebdów, powierzając Eugeniuszowi Hebdzie stanowisko kierownika szkoły. Państwo Hebdowie uczyli w Łętowem od 1950 do 1979 roku, czyli przez 29 lat. Był to najdłuższy staż pracy nauczycieli w ponad 100 – letniej historii istnienia szkoły w Łętowem. Na początku państwo Hebdowie nie byli zdecydowani, czy zostaną na dłużej w Łętowem, gdyż warunki w oddalonej od miasta wsi były trudne. Jednak z nadzieją, że będzie coraz lepiej, stali się mieszkańcami Łętowego na długie lata. Ciężkie czasy wyniszczonego kraju pięcioletnią wojną przeżywały wszystkie działy gospodarki narodowej, w tym i oświata. Brak było pieniędzy na konieczne remonty, na wyposażenie szkół w sprzęt i pomoce naukowe. Rażąco niskie były płace nauczycieli. Prawie każdy nauczyciel, aby pokryć bieżące wydatki, był zmuszony do zaciągania kredytów, gdyż pobory nie wystarczały na pokrycie podstawowych potrzeb. Częściowa poprawa warunków bytowych ludności, w tym także oświaty i nauczycieli, zaczęła się dopiero pod koniec lat 60. W 1955 roku w Łętowem powstała Gromadzka Rada Narodowa, w skład której weszli miejscowi obywatele. Podjęli oni starania mające na celu poprawę warunków życia swych rodaków. Od tego czasu przystąpiono do wykonywania inwestycji, kolejno według najpilniejszych potrzeb społeczeństwa. Za priorytetową uznano sprawę komunikacji. Temu miała służyć nowa droga oraz 6 mostów. Drogę wytyczono do Mszany Górnej, przez wieś Łętowe do Wilczyc. Dobra organizacja pracy przy budowie drogi w czynie społecznym szybko dała efekty. Już 15 września 1968 roku oddano 3 km szosy od granic Mszany Górnej do szkoły w Łętowem, wraz z dwoma mostami na rzece w Mszanie Górnej i na potoku Adamy. Pierwszego czerwca 1969 roku, to jest w dniu wyborów do sejmu, do Łętowego przyjechał pierwszy autobus PKS i od tego czasu wieś ma stałe połączenie z Mszaną Dolną i Limanową. W grudniu 1969 roku została zakończona powszechna elektryfikacja wsi Łętowe, z której korzystają wszystkie gospodarstwa bez względu na podległość do głównej sieci. Po doprowadzeniu prądu elektrycznego do zabudowań, pierwszy telewizor w Łętowem zakupiła w 1970 roku szkoła. W roku 1963 doprowadzono sieć wodociągową pod ciśnieniem grawitacyjnym i od tego czasu szkoła tez ma wodę bi8eżącą. W 1955 roku w tutejszej szkole podniesiono zakres nauczania z czterech do siedmiu klas, a w 1966 z siedmiu do ośmiu. W tych też czasu przystąpiono do likwidacji analfabetyzmu w Łętowem. W 1993 roku do wsi doprowadzono sieć gazową i podłączono szkołę do centralnego ogrzewania. Stała poprawa warunków nauki stwarzała coraz większe szanse dla uczniów. Z coraz większą łatwością dostawali się do szkół podstawowych. Trudno policzyć wszystkich, którzy po 1950 roku zdobyli wykształcenie średnie i wyższe. Wśród nich dziewięciu młodzieńców z Łętowego ukończyło seminaria duchowne i przyjęło święcenia kapłańskie. W latach 1890 – 1950 tylko dwie osoby we wsi Łętowe posiadały wyższe wykształcenie. Byli to: ks. Jan Lupa i nauczyciel w szkole średniej Józef Krzysztof. Stały przyrost naturalny, zwiększająca się liczba dzieci w wieku szkolnym wymuszała konieczność zwiększenia ilości oddziałów szkolnych i zatrudnienia dodatkowych nauczycieli. Pociągnęło to za sobą wzrost nakładów na płacę dla kadry pedagogicznej, na zakup sprzętu, pomocy naukowych i utrzymania szkoły. Gdy w latach 1890 – 1950 w szkole zatrudnionych było do czterech nauczycieli, to w latach 1951 – 1996, gdy naukę prowadzono już w VII i VIII klasowej szkole zatrudnienie wzrosło z czterech etatów w 1951 do 11 w 1996 roku. Od roku 1950 w Łętowem miał miejsce dość duży przyrost naturalny. Rekordowa ilość dzieci w wieku szkolnym była 1960 roku, kiedy to kształciło się ich 184. W latach 1900 – 1920 liczba ta sięgała od 90 – 100, a 1996 było ich 131 plus 32, które uczęszczały do szkół w Mszanie Górnej. Ośmioklasowa szkoła (przy wspominanej ilości dzieci i nauczycieli) wymagała odpowiedniej ilości pomieszczeń, których istniejących do 1985 roku budynek nie posiadał. Podczas budowy starej szkoły, nie brano pod uwagę takiego rozwoju wsi ani takiej liczby dzieci. Ciasno było w starej szkole w 1951 roku, kiedy uczyniło się siedem klas. Od tego czasu prawie przez 35 lat trwały starania o pozyskanie dodatkowych sal szkolnych. Część z nich uzyskano z przeprowadzonych przeróbek w istniejącej szkole, a część udostępnili w swych domach gospodarze. W tym też czasie państwo Hebdowie, widząc trudności z pozyskaniem sal lekcyjnych, odstąpili pokój z przysługiwanego im mieszkania dla pięcioosobowej rodziny. Prócz prowadzonych przeróbek w pomieszczeniach szkolnych dla pozyskania dodatkowych sal lekcyjnych, trzeba było jeszcze przeprowadzić dwa kosztowne remonty. Pierwszy w celu usunięcia zagrzybienia, który niszczył dolne części budynku. Na domiar złego 31 grudnia 1976 roku na poddaszu szkoły wybuchnął pożar, po którym zaszła konieczność przeprowadzenia kolejnego remontu, polegającego na wymianie dachu. Rozwiązaniem omawianych problemów lokalowych było jedynie rozbudowanie istniejącej lub budowa nowej szkoły. Władze oświatowe odkładały problem Łętowego na dalszy plan z powodu braku środków finansowych oraz gorszych warunków lokalowych w szkołach okolicznych wsi, na przykład w Lubomierzu. Pierwsze wiążące podjęcie tematu o potrzebie rozbudowy szkoły w Łętowem miało miejsce za sprawą Władysława Trybusa, będącego wówczas członkiem Prezydium WRN w Nowym Sączu. Na posiedzeniu Prezydium WRN w Nowym Sączu 10 maja 1983 roku, wojewoda nowosądecki podjął się zbadania wniosków co do konieczności poprawy warunków lokalowych szkoły w Łętowem. Niezwłocznie, bo już 13 maja 1983 roku do Łętowego przyjechała komisja, by na miejscu zbadać sprawę.
Uczestniczyli w niej oprócz Władysława Trybusa:
1. Antoni Rączka – wojewoda nowosądecki
2. Lechosław Miksztal – kurator oświaty i wychowania w Nowym Sączu
3. Czesław Liszka – naczelnik miasta i gminy w Mszanie Dolnej
4. Józef Nowak – inspektor szkół miasta i gminy w Mszanie Dolnej
5. Andrzej Smoter – dyrektor Szkoły Podstawowej w Łętowem.

Komisja uznała za konieczne przeprowadzenie kapitalnego remontu szkoły. Inwestorem został naczelnik miasta i gminy w Mszanie Dolnej. Ustalono, że środki na finansowanie zadania będą pochodzić z wykładów miejscowej ludności, dotacji miasta i gminy Mszana Dolna oraz z dotacji WRN w Nowym Sączu. Decyzja o wprowadzeniu do planu realizacji rozbudowy szkoły zapadła stosunkowo szybko, lecz wykonanie zadania trwało bardzo długo, bo z przygotowaniem dokumentacji planu budowy prawie 11 lat. Powodów przedłużającej się budowy było wiele. Od samego początku napotykano na przeszkody. Największą była zbyt mała działka na rozbudowę szkoły i zbyt skromny plac na boisko sportowe. Biuro projektów w Nowym Sączu przed przystąpieniem do opracowania planu rozbudowy zażądało, aby podjąć zobowiązanie rozebrania magazynu nawozowego i sklepu GS, które stały na parceli szkolnej. Do dokumentacji projektowo – kosztorysowej wymagana była umowa z Państwowym Przedsiębiorstwem Budowlanym, o którą było dość trudno. Przedsiębiorstwo budowlane wymagało też, aby przed rozpoczęciem robót remontowych budynek był wolny od zajęć szkolnych i lokatorów. W związku z tym, na początku roku szkolnego 1985/1986, dzieci klas od I – IV korzystały z sal lekcyjnych w budynku miejscowej straży pożarnej, natomiast dzieciom klas od V – VIII trzeba było zorganizować dowóz i naukę w szkole nr 2 w Mszanie Dolnej. Szczególnie trudne było spełnienie drugiego warunku, ponieważ należało zwrócić się do Eugeniusza Hebdy o opuszczenie budynku szkolnego, w którym mieszkał i pracował jako nauczyciel i dyrektor przez prawie 30 lat. Jednak Eugeniusz Hebda rozumiał konieczność zwolnienia mieszkania w szkole i wyraził na to zgodę bez większych trudności. Za swoją długoletnią pracę na stanowisku kierownika i nauczyciela w Łętowem został on odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Plac budowy został przekazany inwestorowi 12 grudnia 1985 roku. Kolejną, a może najważniejszą przyczyną wydłużenia czasu budowy było zawalenie się części remontowanego budynku, które spowodowało całe jego rozebranie i zmianę dokumentacji projektowo – kosztorysowej: z planu kapitalnego remontu na plan budowy naszej szkoły. Zawalenie się części remontowej szkoły było tak zwanym szczęściem w nieszczęściu, bo spowodowało, że zamiast starego budynku po remoncie, Łętowe ma nową szkołę. Po rozbiórce szkoły i opracowaniu nowego planu budowy, napotkano na kolejny problem – niezadawalające tempo prac wykonywanych przez przedsiębiorstwo budowlane. Dość długo starano się o zmianę wykonawcę prac. Dopiero w drugiej połowie 1986 roku rozwiązano umowę z PBROL w Limanowej, a dalszą budowę zalecano prywatnej firmie Juliana Stadnika z Mszany Dolnej. Od chwili przejęcia budowy przez firmę Stadnika prace, pod względem jakości i wydajności przebiegały sprawnie. Przerwy spowodowane były tylko brakiem materiałów budowlanych, które były trudne do zdobycia. Budowa szkoły oraz jej wyposażenie trwało od 1983 roku do 1994 roku. W tym okresie, a szczególnie od 1989 roku nastąpił historyczny zwrot systemu polityczno – gospodarczego, w tym zmiany reform w samorządzie terytorialnym i w administracji państwowej. Zmieniali się ludzie na stanowiskach, ścierały się poglądy różnych ugrupowań co do słuszności kierunków politycznych i gospodarczych. Mimo obaw o los budowy szkoły, dziś Łętowe może się cieszyć, że wszelkie trudności związane z tą inwestycją zostały pokonane, a nowa szkoła służy przeznaczonemu celowi. Jak wspomniano na początku obowiązki inwestora budowy, obowiązki inwestora budowy szkoły powierzono naczelnikowi miasta i gminy w Mszanie Dolnej, którym był Czesław Liszka. Jemu przypadło zadanie przygotowania dokumentacji projekt na nowo – kosztorysowej oraz zapewnienie wykonawcy oraz środków na prowadzenie budowy. W tamtych latach twierdzono, że przygotowanie dokumentacji na nową inwestycję to połowa realizacji. Po odejściu ze stanowiska naczelnika Czesława Liszki funkcję tę przejęła Stefania Wojciarczyk. Pierwszą jej ważniejszą czynnością była zmiana firmy budowlanej. W miejsce PBROL, prowadzenie budowy przekazano prywatnej firmie z Mszany Dolnej. Od tego czasu prace na budowie nareszcie przebiegały prawidłowo. Od 1992 roku nastąpiło oddzielenie gminy od miasta. W skład gminy weszły wszystkie wsie z rejonu Mszany Dolnej, w tym i Łętowe. Wójtem gminy został wybrany Stanisław, który przejął zadania inwestora budowy szkoły. Okres ten obejmował roboty przy budowie od stanu surowego, poprzez doprowadzenie wody, instalacji elektrycznej, centralnego ogrzewania i wodnokanalizacyjnej oraz prace ciesielskie przy wykonaniu dachu i tynkowanie ścian, po wykonanie studzienki ściekowej oraz wyposażenie szkoły i zagospodarowanie terenu. Wykonanie wspomnianych zadań wymagało dużych nakładów finansowych, o które inwestor czynił skuteczne starania, co pozwoliło na szybkie ukończenie budowy. Duża jest zasługa w tej materii ówczesnego wójta z Mszany Dolnej. Niemały ciężar obowiązków spoczywał na dyrektorach szkoły, których obowiązki w tym czasie pełniły kolejno Emilia Fic i Anna Mikołajczyk oraz na Społecznym Komitecie Budowy Szkoły z jego przewodniczącym Sebastianem Niedojadem. Wszelkie kontrole, narady czy uzgodnienia, związane z wyjazdami odbywały się przeważnie przy udziale dyrektora szkoły i przewodniczącego komitetu budowy. Stałej troski dyrektorów szkoły wymagało zorganizowanie i czuwanie nad przebiegiem nauki dzieci tutejszej szkoły. Budowę szkoły wspierali także księża proboszczowie tutejszej parafii (ks. Stanisław Wygonik sr MS i ks. Stanisław Wal MS), mobilizując ludność do pracy i świadczeń pieniężnych, które przeznaczono na zakup okien. Prace szklarskie wykonali Jan Flig (listonosz) i Wojciech Trybus. Przez czas budowy szkoły (1985 – 1994), dzieci z Łętowego były dowożone do szkoły podstawowej nr 2 w Mszanie Dolnej. Mimo, że w roku 1994 dzieci kontynuowały naukę w nowym budynku, prace wykończeniowe trwały nadal. Do 1999 roku wykończono zastępczą salę gimnastyczną, wyposażono kuchnię w odpowiedni sprzęt i naczynia, wykonano ogrodzenie wokół szkoły, zrobiono boisko szkolne, podwórze wyłożono kostką brukową, zagospodarowano teren wokół szkoły tworząc kwietniki, trawniki, klomby; ocieplono strych, przebudowano kominy, wykończono kotłownię i stołówkę szkolną, wykonano zadaszenie nad wejściem do budynku.
Nauczyciele pracujący w Łętowem w latach 1889 – 2001:
1. Augustyn Stefania 1956 – 1957
2. Bielski Zbigniew 1964 – 1969
3. Borucki Aleksander 1970 – 1971
4. Chyclak Maria 1954 – 1956
5. Dąbrowska Marcela 1889 – 1891
6. Drożdż Jan 1965 – 1971
7. Dudczyk Józef 1971 – 1974
8. Fic Emilia 1982 – 1989
9. Florek Agata 1990 – pracuje obecnie
10. Frączek Weronika 1957 – 1959
11. Gacal Wojciech 1930 – 1932
12. Gargas Paweł 1994 –
13. Gargula Irena 1950 – 1955
14. Golonka Michalina 1963 – 1969
15. Grzywnowicz Antoni 1892 – 1894
16. Hebda Eugeniusz 1950 – 1979
17. Hebda Janina 1950 – 1979
18. Jarosz Danuta 1977 – 1979
19. Jarosz Mirosława 1986 – pracuje obecnie
20. Jelonkówna Aniela 1907 – 1918
21. Kalczyńska Emilia 1903 – 1904
22. Karcz Wojciech 1954 – 1955
23. Kołodziej Maria 1961 – 1966
24. Korandyszewski Józef 1904 – 1905
25. Kosmal Maria 1971 – 1973
26. Kowalik Maria 1962 – 1964
27. Kozyra Katarzyna 1982 – 1997
28. Kunicka Maria 1969 – 1976
29. Leżańska Lucyna 1995 – pracuje obecnie
30. Luberda Weronika 1960 – 1961
31. Mamala Mariola 1987 – pracuje obecnie
32. Mamala Paweł 1994 –
33. Mikołajczyk Anna 1989 –
34. Mirkówna Helena 1935 – 1950
35. Mirkówna Stefania 1935 – 1950
36. Morzycki Paweł 1905 – 1907
37. Murzyn Maria 1962 – 1989
38. Napora Janina 1985 – 1989
39. Nawieśniak Julia 1959 – 1963
40. Ogorzały Józef 1898 – 1899 i 1901 – 1903
41. Pajor Kazimierz 1960 – 1961
42. Pazdych Józef 1894 – 1896
43. Podgórny Józef 1948 – 1950
44. Smolawa Ewa 1956 – 1967
45. Smoter Andrzej 1983 – 1984
46. Sroczyńska Zofia 1966 – 1980
47. Sutor Krystyna 1994 –
48. Szczerba Stanisław 1932 – 1935
49. Szlaga Grażyna 1994 –
50. Szymańska Zofia 1950 – 1951
51. Tetiuch Eustachy 1932 – 1935
52. Trybus Barbara 1969 –
53. Walczak Emilia 1974 – 1975
54. Wcisło Piotr 1899 – 1900
55. Węglarz Maria 1956 – 1963
56. Węglarz Władysława 1951 – 1952
57. Wiatrak Helena 1951 – 1956
58. Wierzbowicz Andrzej 1974 – 1982
59. Worwa Stanisław 1969 – 1972
60. Wyrwówna Maria 1918 – 1929
Do 1950 roku nie zdarzyło się, aby pracujący w Łętowem nauczyciel lub nauczycielka zawarli związek małżeński z mieszkańcem Łętowego. Dopiero po 1950 roku w stan małżeński w Łętowem weszli następujący nauczyciele:
1. Irena Gargula z Olszówki z Janem Janią os. Cierpiele
2. Maria Salamon z Przyszowej z Wiktorem Węglarzem os. Węglarze
3. Maria Macuga z Olszówki z Władysławem Kołodziejem os. Palace
4. Maria Tajak z Limanowej z Władysławem Murzynem os. Bulaki
5. Barbara Opach ze Szyku z Czesławem Trybusem os. Węglarze
6. Julia Nawieśniak z Niedźwiedzia z Władysławem Kołodziejczykiem os. Kuligi
7. Zofia Sroczyńska z Limanowej z Janem Nachmanem oa. Palace
8. Krystyna Banik z Łętowego z Aleksandrem Sutorem z Koniny
9. Agata Mikołajczyk z Mszany Górnej ze Zbigniewem Florkiem os. Łącki
Zjawisko powstawania rodzin nauczycielskich w środowisku wiejskim niosło obopólne korzyści, bowiem nauczycielom rozwiązywało uciążliwy problem mieszkań, a wieś zyskiwała animatorów życia kulturalnego.
Nauczyciele pracujący w szkole w Szkole Podstawowej w Łętowem w roku szkolnym 2001/2002:
1. Mikołajczyk Anna, dyrektor, matematyka
2. Trybus Barbara, z-ca dyrektora, nauczanie początkowe
3. Florek Agata, j. polski
4. Gargas Paweł, technika, fizyka
5. Jarosz Mirosława, w-f, nauczanie początkowe
6. Leżańska Lucyna, j. francuski, w-f
7. Sutor Krystyna, chemia, biologia, przyroda
8. Szlaga Grażyna, historia, geografia
9. Mamala Paweł, muzyka, nauczanie początkowe
10. Mamala Mariola, wychowanie przedszkolne
11. Ks. Rozum Dariusz MS, religia
Obsługa szkoły:
1. Kołodziej Marta, pracownik administracyjny
2. Florek Maria, sprzątaczka
3. Walczak Bożena, sprzataczka
W roku 1999 została podjęta reforma szkolnictwa przez Ministerstwo Oświaty. W jej wyniku szkoła w Łętowem obejmuje zakres nauczania od klasy zerowej do VI, bowiem dawne klasy VII i VIII są odpowiednio I i II gimnazjalną. Dzieci z Łętowego są dowożone do Gimnazjum nr 4 w Mszanie Górnej.